Eenzaam

Geliefd

Het leven is best leuk als je alleen bent en toch is het leuker als je jezelf altijd geliefd voelt. Als je jong bent voel je je vaak geliefd (door je ouders, vrienden, werkgevers). Inmiddels ken ik mensen die het allemaal niet meer voelen.

Want wat als alles wegvalt? De eerste keer dat je je baan verliest? Daar sta je dan! Gelukkig heb je misschien nog je partner, ouders of vrienden die je steunen. Maar wat als je ouder wordt en je hebt carrière gemaakt en je hebt daarom eigenlijk niet echt tijd had om contacten te onderhouden? Of je merkt dat je nu je minder geld hebt niet weet wie je vrienden zijn? 

Dat je vrienden hebt die nu ook een eigen leven hebben opgebouwd of zelfs zijn verhuisd? Je gaat ze dan niet ineens om hulp vragen in deze tijd. Misschien heb je geen ouders meer maar alleen vrienden en die zijn dan als in het liedje van Henk Westbroek; ineens dat pakketje schroot, met een dun laagje chroom. Ik heb zelf trouwens altijd gehoord: Dat pakketje chroom met een dun laagje stroom. Die stroom leek mij het pakketje nog enigszins levendig te houden. Tja, wat had ik er verder verstand van?

Toen ik jong was zeiden mensen dat je nooit je vrienden moest verwaarlozen als je een relatie had. Ik heb dat volgens mij nooit gedaan hoewel ik eigenlijk niet wist wat vriendschap was. Er waren gewoon altijd mensen om mij heen. Ik heb fantastische ouders en een geweldige zus. Daarbij was ik nooit alleen. Je beseft als je jong bent nog niet wat eenzaamheid is en het erge is dat het blijkbaar nu al bij jongeren voorkomt. Er valt bij eenzaamheid gewoon heel veel weg. Als je jezelf geliefd voelt of beseft dat je toch niet zoveel voorstelt. Of dat nu is in een gezin, op je werk of in een vriendenkring.  Dat is gewoon confronterend.

Toen ik jong was en mensen hoorde zeggen tegen elkaar dat er steeds meer mensen wegvallen dacht ik dat ze alleen bedoelde degene die dood gingen. Maar het is niet alleen degene die niet meer op deze aarde zijn. Er zijn zoveel mensen die wegvallen. Mensen die jou eerder het gevoel gaven dat je er toe deed. Sommigen van ons hebben kinderen maar die zijn het huis uit en ook je kinderen gun je natuurlijk hun eigen leven. Wij kunnen niet meer terug naar het verleden. Eerlijk gezegd doe je er nu gewoon niet meer toe. Kinderen hebben je niet meer nodig en dat is maar goed ook. Zij zijn niet degene die ervoor kozen om jou lief te hebben die keus heb jij gemaakt. 

Als je jong bent ga je uit en dan ga je automatisch in elkaar op. Er was altijd wel iemand die belde om iets leuks te gaan doen. Heb je daar nu eigenlijk altijd zin in?

Wat als je echte liefde hebt gekend en het valt weg? Dat je beseft dat er heel veel mensen om je heen zijn maar er niemand is die jou zo begrijpt als degene met wie je zolang samen was? Dan is het de eenzaamheid die extra hard aankomt. Een mokerslag uit onverwachte hoek.

Waarom voelen mensen zich eenzaam? Er zijn zoveel mensen die even niemand hebben terwijl er toch zoveel mensen in deze wereld zijn? Er zijn veel mensen die zich eenzaam voelen ondanks dat ze mensen om zich heen hebben. Hoe is dat ontstaan en waarom gaan wij dan niet met zijn allen wat leuks doen? Waarom bellen wij elkaar niet of zetten we even in een groepsapp of op Facebook “Wie kan vandaag/vanavond ik ben gewoon een beetje eenzaam?” Hoe simpel zou dat zijn? Maar tuurlijk is dat niet simpel. Je wilt die ene, die speciale: Degene die je kwijt bent geraakt, nog nooit hebt gevonden of waarnaar je op zoek bent.

Vanavond is weer zo’n avond, net als kerst dat je, nu je ouder bent, nadenkt bij wie je het liefste bent. En dat is toch gewoon die ene die je speciaal laat voelen. Helaas is die er gewoon niet (meer) voor iedereen. 

Ik wil iedereen heel veel liefs en het allerbeste wensen maar daarbij ook veel sterkte en kracht. Het is een extra zware tijd! 

Ikzelf weet nog niet waar ik vanavond ben 💋