Spiraal

Ehhh tja....

Echt hele knappe mannen, ik kom ze niet tegen. Niet in het dagelijks leven. Ik bots er niet tegenop in de rij voor de supermarkt, vind hem niet op Tinder en dan ineens zie je er een staan.

Donker haar, blauwe ogen en.... een lange witte jas. En dan denk je: “Dit ga je niet menen?!” Hij staat namelijk naast mijn dokter. Naast haar die zo een spiraaltje bij mij gaat zetten. Nee!!!

Ik zeg haar gedag en geef hem een hand. Knikken mijn knieën nu omdat ik gisteren heb gehoord dat het zetten van een spiraal best wel pijnlijk is? Ehuh, nee, dat denk ik niet. En ja hoor, dan gelijk de vraag waar ik al bang voor was. Of hij mee mag kijken want hij is namelijk co-assistent. En ik hoor het mijzelf zeggen: “Tuurlijk!”
En terwijl ik dat zeg denk ik: Meen je dit nou Donaat? Zei ik nu echt dat het oké is dat de meest knappe man die ik in jaren heb gezien, ook even een blik werpt op mijn vagina?
Normaal doen nu, denk ik ondertussen. Vooral zo normaal mogelijk blijven doen. Je kunt niet meer terug, dat zou helemaal raar zijn. Terwijl we aan het bureau zitten probeer ik niet te kijken naar die onwijs mooie en vriendelijke ogen die ook naar mij kijken. Ik kan mij niet meer concentreren, krijg stiekem de slappe lach terwijl ik probeer zo serieus mogelijk het gesprek te volgen. Ik volg ondertussen gewoon niets meer van wat er wordt gezegd. En ik bedenk mij dat ik over een paar minuten met mijn benen in de beugels lig naar het gezicht van deze knappe co-assistent te staren terwijl hij ergens anders naar staart. Ik overweeg nog te zeggen, nee stop ik wil dit niet, hij is gewoon te knap. Maar ja... ik vond dat eigenlijk net zo idioot.

Inmiddels is het voorbij en viel de pijn mee en blijft de herinnering nu alleen nog aan die ontzettend knappe co-assistent. Hij is mij natuurlijk allang weer vergeten terwijl ik denk: “Kan ik weer terug naar de gynaecoloog?”