Kansen

Daar ging ik weer 

Ik heb ineens een huis met een tuin en ik wilde net als de buren daar aandacht aan geven en evenzo een mooie tuin creëren. Ik heb nieuwe plantjes gekocht (hele dure en goedkope). Ik gaf mijn plantjes vol goede moed iedere avond en ochtend water. Ondanks dat, zag ik dat ze niet aansloegen. Mijn enthousiasme ebde weg. Ik vergat het water geven want ik had het inmiddels druk met mijn routine. Mijn lieve buurvrouw dacht er aan en sproeide af en toe toch mijn tuin. Ik voelde mij schuldig tegenover het geld wat ik had geïnvesteerd en ik schaamde mij dat ik mijn tuin niet kon onderhouden. Toch heb ik het losgelaten: Ik ben er niet geschikt voor dacht ik! Ik loop net langs, kijk en besef ineens wat wel aangeslagen heeft! Ik kijk naar de plantjes en voel even de aarde die toch vochtig voelt ondanks de droogte van de de afgelopen periode en ik besef dat ik (of mijn buurvrouw) wel degelijk iets teweeg heb gebracht in mijn tuin. Ik bekijk de planten en sommige doen het nog. Ik besef dat sommigen er nu niet mooi uitzien maar het volgend jaar misschien juist goed doen. Ik zie goedkoop en duur naast elkaar en ik zie sterke en minder sterke planten en ik denk; duur of minder duur, goedkoop of niet, zal ik ze nog water geven? Maar ik heb de aarde gevoeld in mijn tuin en die was vochtig genoeg: Genoeg is genoeg. Ik heb met goede intenties heel veel water gegeven en ik ben eigenlijk heel erg trost op deze tuin. Zo is het leven bedenk ik ineens! Pak je kansen en geniet! Je kunt genoeg bloeien als je maar gewoon wat water krijgt. Verder laat ik het los want stiekem geloof ik dat iedereen wil groeien! -DD-