DD
Ik kan niet tegen stress. Nooit gekund ook. Spanningen zijn voor mijn gestel funest. Dat uit zich in emotionele buien. Dat heb ik opnieuw gemerkt door 6,5 jaar geleden te gaan samenwonen. Terwijl ik had gezworen dit nooit te doen. Ik ben het leukste wanneer je mij laat gaan, wanneer ik zelf mag inzien wat goed en fout is. Mij moet je gewoon vrijlaten, niet willen binden want ook dan blijf ik je echt wel trouw. Samenwonen en zeker met de puberkinderen van een ander is niet makkelijk. Steeds had ik het gevoel dat ik werd tegengewerkt, niet gewaardeerd, wat ik ook deed en hoe goed ik het ook bedoelde. Voor mij was dit het ideale voer om mijn zelfvertrouwen langzaam kwijt te raken.
Dan kwam ik jaren later ook nog eens voor het eerst zonder baan thuis. Genieten van het even vrij zijn, zoals ik mij had voorgenomen, ik kon dat niet. Om de dagen te vullen was ik de hele dag aan het zorgen; was draaien, huis opruimen, koken en dat allemaal zonder maar een greintje van waardering. Huisvrouw, is daarom niets voor mij. Ik word daar heel ongelukkig van. En terwijl je langzaam wegglijdt in de eenzaamheid van het huishouden besluit je man, niet mee te gaan op zomervakantie. We moesten maar uit elkaar. En terwijl jij dacht dat de korte scheiding, van de vakantie, je relatie misschien goed zou doen besluit je man om van deze gelegenheid, dat hij alleen thuis was, gebruik te maken om jou en jouw kinderen volledig uit zijn huis te wissen. Van foto’s, lampen, kroonluchter, kussens, tot kinderkamer. Alles van jou weg en overschilderd alsof de 7,5 jaar daarvoor niet heeft bestaan. Het idee is dat jij terug gaat naar je eigen (verhuurde) koophuis en dat jullie weer gaan latten. Dat zou de relatie kunnen redden.
Hij en zijn jongste volwassen thuiswonende zoon willen rust en dat gaat niet samen met een vrouw die niet lekker in haar vel zit en twee pubers. Bij terugkomst zie je dus de lege en overschilderde kamers van je meiden en je vraagt jezelf af of jouw kinderen bij hem op de kale grond moeten slapen. Wat is zijn idee nu van dat latten? En je dacht dat hij zijn gezonde verstand nog wel had!?
I.p.v. je te steunen en je door je zwartste periode heen te willen helpen vindt je man dat het tijd is geworden voor zichzelf. Zijn zonen zijn tenslotte volwassen en hij is bijna 50. Nog bedankt voor het zorgen. Jouw kinderen zitten net in de pubertijd en wat is er een beter moment om nu voor zichzelf te kiezen. Jij en je kinderen er dus uit en de nieuwe, blijkbaar langgekoesterde, duurdere auto erin.
Terwijl jij steeds verder weg zakt en jezelf steeds minder leuk vindt, je omgeving niet begrijpt gaat de wereld aan je voorbij zonder dat je er iets aan kan doen. Je staat ineens op drijfzand. Alles glipt als zand tussen je vingers door. Je kijkt ernaar maar begrijpt het niet. De wereld lijkt gek geworden. Je beseft dat de man waarmee je dacht oud te worden, niet meer bestaat. Heeft hij überhaupt wel bestaan? Je stelde dus niets voor. Hij was als elke man. Alleen doen wat hen beter maakt. Vrouwen hebben gevoel, mannen hebben ego. Dat botst dus.
En daar lag ik dan op de bodem van mijn gevoel en ik zag niet wat ik eigenlijk heb.
Een koophuis huis, naast mijn ww/salaris nog extra inkomen vanwege goede investeringen in het verleden, dus ik kan nog leuke dingen doen. Goede gezondheid, een auto. En bovenal twee prachtige meiden. Ondanks dat er één soms volledig bezeten is door de puberteit alsof de exorcist bezit van haar heeft genomen.
Bovendien heb ik mijn vrijheid. De vrijheid om te kunnen en mogen staan waar ik wil zonder aan iemand verantwoording af te leggen. Niet dat ik nu gelijk naar Afrika wil emigreren, of dat ik ineens besluit om als nudist door het leven te gaan en continue naakt door mijn huis banjer. Want ik zal nog wel rekening moeten houden met mijn dochters. Maar uiteindelijk is het makkelijker om rekening te houden met je eigen vlees en bloed dan met die van een ander. En als je nooit een band hebt kunnen opbouwen, hoe graag je ook wilt, zullen je stiefkinderen nooit als je eigen kinderen zijn. Ik had sommige dingen vast nooit over ze gezegd als het de mijne waren en ik weet zeker dat mijn ex de slaapkamers van zijn zoons nooit had uitgewist terwijl hun moeder negen dagen met ze op vakantie was. Maar zo gaat dat, en dat is het leven. Je leert op je 43ste nog steeds met vallen en opstaan. Op dit moment ben ik net weer opgestaan en ondanks misschien nog wankel op mijn benen, door die hele hoge val, kijk ik weer positief vooruit. En ik zie wat ik heb en dat samen met mijn vrijheid laat ik mij dit nooit meer door iemand afnemen.
Reactie plaatsen
Reacties