DD
Het leven begint bij 40 hoor ik wel eens. Nou bij mij niet hoor! Misschien begint het mijne weer bij 45 maar nu heb ik er nog niets van gemerkt. Ik had op mijn 35ste ineens alles voor elkaar. Ik had leuke kinderen van een lieve ex, ik ontmoette hun stiefvader, kreeg leuke stiefkinderen een leuke schoonfamilie en ik had een fantastische baan. En toen werd ik veertig en leek alles mij langzaam te ontglippen.
Dat ging beetje bij beetje. Het begon met mijn baan. Die had ik ineens niet meer. Nog nooit had ik zonder gezeten. De eerste keer was ik nog onder de 40 en had ik direct weer een andere baan. Na een jaar kwam ik opnieuw zonder werk. Ik werd daar onzeker van. Dat is raar, onzeker, terwijl ik juist dacht dat wanneer ik ouder werd die onzekerheid ook minder werd. Ik wilde nu iets doen waar ik gelukkig van werd maar ik accepteerde de eerste de beste baan omdat het idee werkloos te zijn mij nog erger leek. Alsof ik had gefaald. Ik voelde mijzelf ook ineens oud. Ik merkte dat het solliciteren moeizaam ging en dat droeg niet bij aan het gevoel wat ik kreeg: Dat ik nu afgeschreven was. Er niet meer bij hoorde. Ik zat nu aan de verkeerde kant van de werkeloosheidsgrens.
Als je nog onder de 40 bent dan lezen veel werkgevers nog wel je CV maar daarboven? Zei mijn manager ook niet twee jaar geleden toen ik hem een prachtig CV onder zijn neus duwde: “Nee, ze is te oud, ze is al eenenveertig”? Eenenveertig en hij vond dat te oud. Ik weet nog hoe verbaasd ik was en hem wees op het feit dat ik veertig was. Had hij deze opmerking maar nooit gemaakt. Dat hield mij nu continu bezig. Ik kreeg dat niet uit mijn hoofd; ik was al eenenveertig. Dus ik nam die vreselijke baan ondertussen denkend, is dit het dan? Die vraag werd na een jaar spontaan beantwoord met een Nee! Ik kreeg opnieuw geen contract.
Nu ga ik genieten en gewoon even thuis blijven bedacht ik mij en op mijn gemak solliciteren naar een leuke baan. Ik zou mij niet laten gek maken. Maar ik genoot niet en daarbij werd ik nooit uitgenodigd voor een gesprek. Wat volgde was een depressie. Ik gleed langzaam weg en ik wist niet waarin. Ik verloor alle grip op mijzelf en mijn leven. Dan maar helemaal geen grip meer op jouw leven besloot mijn toenmalige man. En hij zette een punt achter onze relatie. Het was voor hem tijd om aan zichzelf te gaan denken. Dus daar zit ik ineens na een relatie van 7,5 jaar met mijn 2 pubers, Nog steeds zonder baan in mijn eigen woning. En dan sta je er alleen voor. Oud en alleen.
Dan kijk ik terug en bedenk mij dat het leven voor mij dus niet begonnen is op mijn 40ste. Het voelt eigenlijk meer alsof het ergens is blijven liggen. Ergens tussen de grens van negenendertig en veertig.
Reactie plaatsen
Reacties