Verjaarspartijtje

DD

"Woensdag mijn eerste verjaarspartijtje..... ik was zo zenuwachtig!"

Dit waren niet de woorden van mijn dochter nee, dat was mijn eigen gevoel. Zo ontzettend spannend.... Het is weer een mijlpaal in mijn leven. De allereerste keer en je wilt zoiets toch goed doen. Tegenwoordig is het niet meer 'gewoon' even wat slingers ophangen en vriendjes uitnodigen nee..., het is een echte strijd zo'n feestje geven.

Als je al zegt ik geef een partijtje voor mijn kleine verwacht men toch dat je een bus en locatie hebt gehuurd inclusief entertainment om je kleine spruit een knalfeest te geven waar iedereen nog lang over praat.

Na de uitnodiging (die geef je niet in de klas heb ik geleerd) bekroop bij mij dan ook ineens het gevoel dat het feestje misschien toch iets meer had moeten hebben. Ik werd gebeld door moeders wiens kind was uitgenodigd of ik wel genoeg autostoeltjes had want ja,... verwacht wordt dat de kinderen dus minstens twintig minuten onderweg zijn naar zo'n 'super' locatie en dan moet iedereen toch wel veilig in de gordels zitten. Op mijn antwoord dat ik maar vijf minuten van school af woon en dat ik daar niet aan had gedacht werd het dan ook stil.... gevolgd door "Maar gaan jullie nergens heen dan?"

Maar nee, we gingen nergens heen. Ik gaf het gewoon thuis, op de "ouderwetse" manier, had ik mijzelf voorgenomen. Dus ik vroeg mij echt af of het wel leuk genoeg zou zijn. Kinderen van vijf zijn tegenwoordig al meer gewend en je wilt als ouder toch niet dat ze tegen hun ouders zeggen; "Dat feestje was zo saai, daar wil ik nooit meer heen hoor... ze hadden geeneens een ballenbak!"

Het feestje was geslaagd, ik heb 's ochtends de stress van mij afgegooid en heb net als mijn dochter(s) alleen maar genoten. Van het koekhappen, het ezeltje prikje en het snoepjes pakken uit een bak met water en natuurlijk de 'ouderwetse grabbelton'. En tussendoor vermaakten de meiden zich gewoon met elkaar. De tijd vloog om met dank aan mijn goede vriendin Babette die mij ontzettend heeft geholpen.