Exen

DD

Ik heb een fantastische ex die tevens de vader van mijn kinderen is.

Ik heb hem natuurlijk niet als ex uitgezocht toen we besloten dat er kinderen zouden komen, een heel proces van twee jaar ruzies, frustraties en emoties is hier aan vooraf gegaan.

En ook toen we exen waren was dit niet ineens over. Het heeft ons daarna bijna nog eens twee jaar van ruzies, frustraties en emoties gekost. Totdat we onze energie staken in geduld, berusting en de gunning van elkaars geluk.

Niet alleen voor de kinderen maar zeker ook voor onszelf was dit een opluchting. Ik spreek niet alleen voor mezelf als ik zeg dat we trots zijn op wat wij nu hebben. We hebben respect voor elkaar, voor elkaars opvoeding van de kinderen we kunnen dingen bespreken en overleggen en nu kunnen wij eindelijk zeggen: “Wij hebben het best goed gedaan samen!”

Wij zijn dus niet bij elkaar gebleven voor de kinderen maar hebben ze uiteindelijk wel als belangrijkste op onze emotionele lijst gezet en onszelf daar onder kunnen plaatsen!

Het is gemakkelijk om elkaar het licht in de ogen niet te gunnen of om via de kinderen proberen elkaars leven te blijven beïnvloeden. Maar waarom zou je jezelf hiertoe verlagen? Het kost zoveel “negatieve” energie en wordt je er nou zelf echt gelukkiger van?